Մայիսի 23, 2017  |  հեղ.` Բրեդ Գիլմոր

Քասթինգներն ասես պատիժ լինեն։ Դրանք տագնապահար են անում դերասաններին, մոլորեցնում դերասանների ընտրությամբ զբաղվող գործակալներին, հուսահատության գիրկը նետում պրոդյուսերներին ու հեղինակներին։ Դրանց մթնոլորտը շատ հաճախ հագեցած է անվստահությամբ ու խարդավանքով։ Տաղանդն ինչպե՞ս փայլի կամ բացահայտվի մի իրավիճակում, որն ավելի շատ նման է գերզբաղված բժշկի կաբինետ այցին։ Այս հարցը վաղուց ի վեր թեւածում է շոու բիզնեսի գլխավերեւում։

Ապամիստիֆիկացման փորձով՝ ես քասթինգը բաժանել եմ հինգ առանցքային փուլերի՝ 1. Սպասասենյակ, 2. Մուտք սենյակ, 3. Անցում դրվագին, 4. Դերակատարում եւ 5. Ելք։

Փորձության իմաստն ըմբռնելու համար դերասանները պետք է գիտակցեն, որ իրենց միշտ լսում են երկու բանի համար միաժամանակ։ Մեկն ինքնին ստանալիք դերն է, իսկ մյուսը՝ կայուն տեղը քասթինգի տնօրենի մտքում։ Իհարկե, այս կամ այն դերը ստանալու անխափան հնարք չկա, բայց եթե կատարելության հասնեք նկարագրվող հինգ փուլերում, ձեզ հաստատ կհիշեն եւ, գրեթե վստահաբար, ապագայում դեր կտան։

Մաս 1. Սպասասենյակ

Լինել՝ մեծահոգության ու բարեսրտության մարմնացում

Չլինել՝ նենգամիտ եւ ուրիշի տակը փորող

Սպասասենյակը վախի ու անվստահության համատիեզերական խորհրդանիշն է՝ դերաբաշխում լինի, թե աշխատանքային որեւէ այլ հարցազրույց։ Դերասանի համար սա վատ է նաեւ նրանով, որ սպասասենյակում նստած բոլորը հիմնականում նույն տեսքն ունեն. այսինքն ճշտիվ նման են քեզ։ Երբեմն մրցակիցներդ հայտնի մարդիկ են, որոնց հազար անգամ տեսել ես էկրանից, բայց հիմա, կողքիդ նստած, սպասում են իրենց հերթին, որ մրցեն քո դերի համար։ Նման իրավիճակում կարող ես զգալ քեզ բացարձակ զրո, այնինչ վերջին բանը, որ պիտի անես՝ քեզ զրոյի պես պահելն է։
 

Առանց անձս բացահայտելու՝ ես երբեմն նստում եմ գործակալությանս սպասասենյակում՝ ականատեսը դառնալով, թե ինչպես են դերասանները հատուկ մոլորեցնում մյուսներին առ այն, թե որ էջերն են կարդացվելու, տեսնում եմ՝ ինչպես են գլուխ գովում վերջին հաջողություններով՝ ճիշտ թե սուտ, եւ ընդհանուր առմամբ թունավորում մթնոլորտը սեփական անապահովության զգացումով։ Մի անգամ քասթինգի սպասող դերասաններից մեկն ինձ հարցրեց՝ «վերջերս աշխատած կա՞ս»։ Ձայնի տոնն ամեն ինչ արժեր։ Նա չգիտեր իհարկե, որ նույն պահին ես աշխատանքի մեջ էի։ Բայց միեւնույն է, նրա նենգամիտ հարցը անինքնավստահության մի մեծ ալիք առաջ բերեց ու ես՝ քասթինգի մասնագետս, ում մոտ նա ուր որ է մտնելու էր քասթինգի, սկսեցի մտմտալ, թե ինչու ներգրավված չեմ ավելի շատ նախագծերում։ Պատկերացնում եմ՝ շարքային դերասանն ինչ կզգար։ Սրիկան գիտեր իր արածը։

Եւ դրանով հանդերձ՝ նա դեր չստացավ։ Սպասասենյակում խարդավանք ձեռնարկելով՝ մրցակիցներիդ գուցեեւ վախեցնես ու քշես լեռները (կամ յոգայի մոտակա կենտրոն) և մեթոդներդ քասթինգի գծով տնօրենը գուցեև չնկատի, բայց իմացի՛ր՝ քո իսկ դերալսմանը մտնելու ես ստեղծածդ բացասական էներգիայով հանդերձ։ Իսկ դա զգացվելու է։

Զգացվելու է նաեւ մեկ այլ բան։ Երբ ես դեռ դերասանների ընտրության գծով օգնական էի, աչքովս ընկավ Քասիդի Ֆրիման անունով մի աղջիկ։ Նա նստած էր սպասասենյակում, որը մենք կիսում էինք դերասանների ընտրությամբ զբաղվող մեկ այլ գործակալության հետ։ Նրա մեծահոգությունն անհնարին էր չնկատելը։ Նրանում բացառիկ կայծ ու էներգիա կար։ Այդ աղջիկն ինձ ցնցեց, իսկ երբ դարձա քասթինգի տնօրեն, առաջինը եղավ, ում լսեցի ու դեր տվեցի՝ իր ամենաառաջին դերը։ Շատ չանցած՝ ես նրան դեր տվեցի ուրիշ՝ «Finishing The Game» («Ավարտելով խաղը») ֆիլմում, որի ռեժիսորը Ջասթին Լինն էր («Fast & Furious: Tokyo Drift», «Star Trek Beyond)»։ Հետագայում նա խաղաց նաեւ «Smallville» եւ «Longmire» հեռուստասերիալներում։

Դերալսումը սկսվում է դեռ տեքստը կարդալուց առաջ։ Մի՛ եղիր 90210 սերիալի հայտնի դերասաններից մեկի նման, որը մի անգամ մտավ գրասենյակս ու ենթադրելով, թե մանր պաշտոնյաներից մեկն եմ՝ սկսեց «ղեկավարներիս» մոտ վրաս գոռալ կայանատեղիում գլխին թափված տերեւների պատճառով։ Նրա մազերին ոչինչ չէր եղել։ Բայց դերը նա չստացավ։