Նոյեմբերի 14, 2017  |  հեղ.` Դայանա Շի

Այս տարի աշնանը Creative Armenia-ն ներկա գտնվեց The New Yorker փառատոնին՝ լուսաբանելու մերօրյա երկու թոփ կին ռեժիսորների աշխատանքները։ Էյվա Դյուվըրնեյը («Selma») եւ Սոֆյա Կոպոլան («The Beguiled») միանգամայն տարբեր ծագում ունեն։ Դյուվերնեյը մինչեւ 32 տարեկանը ձեռքը տեսախցիկ չի վերցրել եւ տարիներ շարունակ աշխատել է որպես ժամանցային հրապարակախոս՝ գովազդելով եկամտաբեր հիթեր, ինչպես օրինակ «Dreamgirls»-ը եւ «The Help»-ը, նախքան հայտնի կդառնար իր «The Middle of Nowhere»-ով, որի համար 2012թ.-ին Sundance-ում արժանացավ «Լավագույն ռեժիսոր» մրցանակի։ Կոպոլան իհարկե օսկարակիր հայտնի հայր ուներ, բայց խորասուզված էր նորաձեւության ու լուսանկարչության մեջ. նա անգամ հիմնել էր շապիկների իր բիզնեսը նախքան այս հմտությունները կմիաձուլվեին իր դեբյուտային «The Virgin Suicides» ֆիլմում։ Իր ֆիլմերում նորաձեւությունը շարունակում է մնալ ձեռագիր, ուր հագուստներն իրենց երկխոսությունն ունեն։ «The Beguiled» ֆիլմում Կոպոլայի՝ հագուստի վաղեմի դիզայներ Սթեյսի Բաթաթը նախընտրեց հրաժարվել լայն փեշերով շրջազգեստներից՝ արտացոլելու պատերազմից հետո շատ տղամարդկանց տուն հետ չդառնալու արդյունքում կին կերպարների՝ տնային գործերը միայնակ հասցնելու հանկարծակի հրամայականը։

 

Ահա փառատոնի ժամանակ նրանց ելույթներից 7 մեջբերում.

 

«Սպիտակ արդյունաբերություն» մուտք գործելու մասին.

 

ԷԴ - «Սա սպիտակ մարդկանց կողմից ստեղծված արդյունաբերություն է սպիտակ մարդկանց համար բաներ ստեղծելու համար։» - Դյուվըրնեյը շարունակում է. «Ես չէի մտածում այս բնագավառ մտնելու մասին, [...] ես ուղղակի ինքնուրույն ինչ-որ բան էի ստեղծում, [եւ] ես գիտեի, թե ինչպես կապվել մարդկանց հետ… Ես հուսահատության զգացումով չէի առաջնորդվում։

 

Կինոարտադրությունը բացահայտելու մասին.

 

ՍԿ - Նա [Ֆրենսիս Ֆորդ Կոպոլան] միշտ խոսում էր գրելու մասին, եւ ինձ թվում էր՝ ես ողջ կյանքիս ընթացքում սովորում էի գրելու մասին։ Կարծում եմ՝ ինչ-որ կերպ կլանում էի այդ ամենը։

 

Մոտ 15 կամ 16 տարեկան էի, երբ հայրս ցանկացավ ինձ սցենար գրել սովորեցնել։ Նա ինձ խնդրեց իր հետ սցենար գրել, բայց դե ինքն էլ շեֆ գործընկեր էր։

 

Ես մի ընկերոջ հետ կարճամետրաժ ֆիլմ նկարահանեցի, ու հենց այդ ժամանակ գիտակցեցի, որ ռեժիսուրան մի բան է, որ կարող եմ անել. եւ զարմացած էի դրանից… Քսան տարեկանում գնացի արվեստի դպրոց. ուզում էի նկարիչ դառնալ… հետո տարվեցի լուսանկարչությամբ։ Հիասթափված էի, որ չգիտեմ՝ ինչ եմ ուզում, որովհետեւ այնքան տարբեր բաներ էի սիրում։

 

ԷԴ - Իմ նպատակը այս բնագավառ մտնելը չէր։ Դրա մասին չէի էլ մտածում։ Ես մտածում էի իմ աշխատանքի մասին։ Դա անում էի հանուն ֆիլմերի հանդեպ ունեցած սիրո։

 

Զգեստապահարանի կարեւորության մասին.

 

ՍԿ - Ոճը եւ հագուստը այն բաներն են, որոնց մասին միշտ եմ մտածում… Կերպարն այն է, ինչ կրում է։ [«The Virgin Suicides»] -ը շատ հղումներ ուներ դրան։ Մի լուսանկարիչ կա՝ Բիլ Օուենսը, նա մի շարք ունի արվարձաններում։ Առաջին անգամ նրա լուսանկարները տեսել եմ մի ֆոտո-ցուցահանդեսում։ [...] Սուրբ ծնունդի կապակցությամբ մայրս ինձ լուսանկար էր նվիրում… եւ ես միշտ հետաքրքրված եմ եղել լուսանկարչությամբ։ Այդպիսով, դա ինձ օգնեց կառուցելու դիրքորոշում, եւ ես արվեստի բաժնի եւ օպերատորների համար մի տեղեկագիր գրեցի։ Մեկնարկային կետի պես մի բան էր։