Վատ, շատ վատ գրախոսություններ
Ձեր առաջին վեպը վատ գրախոսությա՞ն է արժանացել։ Ձեր առաջին ֆիլմը ձախողվե՞ց։ Ուրեմն մեր դարմանը հենց ձեզ համար է։
Հունվարի 9, 2018 | հեղ.` Վերա Լոու
Ազդեցիկ կինոքննադատը սուր քննադատության է ենթարկում «Կնքահայրը»ֆիլմը։ Լեգենդար փիլիսոփան տպավորված չէ «Քաղաքացի Քեյնով»։ Բրիտանական հայտնի ամսագիրը նույնիսկ չի կարողանում մինչեւ վերջ դիտել«Փսիխոն», ուր մնաց, թե դրա մեջ ինչ-որ արժեք տեսնի։ Կոպոլան, Ուելսը եւ Հիչքոքն այստեղ են, որ ասեն ձեզ. «Բարի՛ գալուստ ակումբ»։
1. «Կնքահայրը» (1972թ., Ֆրենսիս Ֆորդ Կոպոլա)
«Ես չեմ պատկերացնում՝ ինչպես կարող է Բրանդոյի պես տաղանդավոր դերասանը սրանից է՛լ ավելի քիչ բան անել։ Նրա մշտական իշխանությունը, ակնհայտորեն բնատուր ուժը հազվադեպ են ավելի թույլ թվացել… Քանի որ պատկերն այդքան բանալ է, այն սպրդում է «բանալ» կոչվելուց։ Այն ոչ մի կերպ ավելի լավը չէ նույն թեմայով նկարահանված «The Brotherhood»-ից (1968թ.)։ Որպես Բրանդոյի ժառանգ՝ Ալ Պաչինոն այս ու այն կողմ է նետվում մի դերում, որը չափից դուրս պահանջկոտ է իր համար։ Նինո Ռոտայի՝ զարմանալիորեն փտած մեղեդին ներառում է մեջբերում՝ «Manhattan Serenade»-ից, երբ ինքնաթիռը վայրէջք է կատարում Լոս Անջելեսում»։
– Սթենլի Քոֆման, The New Republic
2. «Փսիխո» (1960թ., Ալֆրեդ Հիչքոք)
«Հաջորդիվ գալիս է կինոէկրանի ողջ պատմության ընթացքում ամենազազրելի սպանություններից մեկը... Այն հիրավի կարելի է բնութագրել որպես ահավոր տգեղ... «Փսիխոյի» շուրջ ստեղծված առեղծվածի ու նախախնամության հիմար մթնոլորտը ինձ հսկայական սխալմունք է թվում... Վերջը պատմել չեմ կարող, եթե նույնիսկ ուզենայի, մի պարզ պատճառով. այնքան ձանձրացա այդ ամբողջ հրեշավոր գործողություններից, որ չմնացի մինչև վերջ»։
– ՍիԷյ Լըժյոն, The Observer (UK)
3. «Փայլատակումը» (1980թ., Սթենլի Կուբրիկ)
«Կուբրիկը հետևում է դժոխքի սառը եւ արեւային տեսիլքին՝ ծնված պայթյունավտանգ ընտանիքի գրկում, բայց նրա պատկերները՝ իրենց ցայտուն համաչափությամբ ու պայծառությամբ, չափազանց պարզունակ են հետաքրքրությունը պահելու համար, մինչդեռ աներևակայելի թույլ պատմությունը նախազգուշացնում է անորոշության մասին։
Ո՞վ է ուզում ցերեկային լույսի ներքո խոշորացույցով չարիք տեսնել։«Փայլատակումը» դիտելու գնալիս հույս ունենք տեսնելու տհաճ ու սարսափելի էֆեկտներ եւ արթնացնելու մեր՝ գլխապտույտ առաջացնող գիշերային վախերը՝ մշուշոտ կերպարանքներ, ստվերոտ վայրեր։ Մեր ստացածը նույնիսկ երեւակայությունը չի գրգռում։ Տեսողական առումով՝ ֆիլմը հաճախ կարծես խաբեություն լինի»։
– Փոլին Քեյլ, The New Yorker
4. «Քրեական ընթերցվածք» (1994թ., Քվենթին Տարանտինո)
«Այսպիսով, մինչ հեշտ է հասկանալ, թե որտեղից է սկիզբ առնում «Քրեական ընթերցվածքը», գուշակել՝ ինչ ուղղությամբ է գնում Քվենթին Տարանտինոն, շատ ավելի դժվար է։ Թվում է՝ տաղանդավոր նմանակողը, ով գիտի, թե ինչպես կինոյի պատմությունից կենդանի կոլաժներ ստանալ, մտահոգ չէ, որ իր ֆիլմերն ավելի շատ անսիրտ փակուղիներ են, քան նոր եւ գրավիչ բաների սկիզբ... Ապացույցը, որ նա կարող է ապրել առանց շտապողականության, որն առաջանում է բռնությունից կամ դրա սպառնալիքից, համոզիչ չէ»։
– Քենեթ Թուրան, Los Angeles Times
5. «Հեռուստացանց» (1976թ., Սիդնի Լյումեթ)
Լսարանին ստիպում են հավատալ, որ մարդիկ, ովքեր աշխատում են հեռուստատեսային օլիգոպոլիայում, մելոդրամիկ այնպիսի անկաշկանդվածությամբ են իրենց կորպորատիվ պաշտոնների բարձրացումը ծրագրում, որ նրանց պահվածքն իրենից ներկայացնում է ոչ միայն բարոյականության ավանդական նորմերի անարգանք, այլեւ ժողովրդավարական հասարակության համար բացահայտ ու ակտուալ վտանգ։ Այնուամենայնիվ, այս տեսակետն ապացուցելու բովանդակությունը, որը մտածել էր Փեդի Չայեֆսկին, խենթանալու աստիճանի անհեթեթ է, որ նույնիսկ հետվոթերգեյթյան Ամերիկայում, որտեղ, ինչպես գիտենք, իշխանական միջանցքներում կարող էին անգամ չղջիկները կորչել, այն ուղղակի անհնար է ընդունել»:
– Ռիչարդ Շիկել,TIME Magazine
6. «Քաղաքացի Քեյնը» (1941թ., Օրսոն Ուելս)
«Քեյնը կարող է հետաքրքիր լինել ամերիկացիներին, [բայց] դա մենք՝ փաս, քանզի ողջ ֆիլմը հիմնված է առհասարակ կինոյի մասին թյուրըմբռնման վրա։ Ֆիլմն անցյալ ժամանակաձեւով է, մինչդեռ բոլորս էլ գիտենք, որ կինոն պետք է ներկայում լինի... Եվ անցյալ ժամանակաձեւով ֆիլմը կինոյի հակադրույթն է։ Ուստի «Քաղաքացի Քեյնը» կինո չէ»։
– Ժան Պոլ Սարտր, L’Écran français
***
Ավելի լավ եք, չէ՞։ Պետք է, որ լավ զգաք։ Եվ այսպիսի տխուր գրախոսություններին պետք է նույն վրդովմունքով վերաբերվեք, ինչ Օրսոն Ուլեսը։ «Ես կարող եմ ընդունել, որ նա ու Սարտրն ուղղակի ատում են «Քեյնին», - 1983թ.-ին Հենրի Ջեգլոմին տրված հարցազրույցում ասել է նա։ - «Իրենց մտքում նրանք տեսնում ու հարձակվում են այլ բանի վրա։ Այդ նրանք են, այլ ոչ թե իմ աշխատանքը»։
ՀԵՂԻՆԱԿ
Վերա Լոուն Չիկագոյում բնակվող գրող եւ թարգմանիչ է։